“In 1979 werd de kerk verbouwd en toen vroeg men mij of we niet iets konden opzetten met handwerken om geld op te halen,” zegt Ina, “Dat hebben we gedaan en daarmee hebben we veel geld opgehaald voor de verbouwing. Er zijn toen ook rommelmarkten geweest en dat leverde ook veel op.”
Als voorbeeld wat er met het geld is gedaan noemt ze de aankleding van de zalen, de keuken inventaris, de fietsenstalling, stoelen en gordijnen. Begin tachtiger jaren was de opening en was alles klaar.
Deze oproep was eigenlijk de start van de handwerkgroep ‘De Kandelaar’
Van de handwerkgroep heeft Ina veel foto’s verzameld in vier grote albums. Daar zitten alle dingen in die de handwerkgroep heeft gedaan. Ze vervolgt: “We zijn eigenlijk altijd bezig gebleven. Dan weer voor het orgel van de Maranathakerk en dan weer voor een piano. De laatste jaren deden we het eigenlijk altijd voor goede doelen.” De handwerkgroep ontleende haar naam ‘De Kandelaar’ aan de kandelaar die zij de kerk heeft geschonken. Deze wordt nog steeds ieder jaar met advent en kerst gebruikt.
De handwerkgroep stopt en bestond gemiddeld uit tien tot zestien dames. Ina noemt een aantal namen waaronder diverse oude Driebergenaren. “De dames vonden het zalig om op deze manier betrokken te zijn bij het kerkenwerk,” zegt Ina, “Voorheen kwamen we elke week bij elkaar, maar de laatste jaren een keer per maand.” Ina is trots op het werk wat de dames met elkaar maakten. Deze dingen werden verkocht en de opbrengst ging dan naar de goede doelen. Ina: “Zo verstuurden we ook veel dozen. Daarin gingen dan stripboeken in voor de kinderen, kleurpotloden, een naaidoos met inhoud, leuke lapjes stof of haakgaren en haaknaalden. De Broedergemeente uit Zeist verstuurde die altijd naar Suriname.
”Tijdens de laatste bijeenkomst van de handwerkgroep spreek ik enkele dames en vraag naar hun ervaringen. Bep Haalboom al 20 jaar lid zegt: “De gezelligheid, de afleiding die je hebt en de belangstelling naar elkaar toe doen me heel veel. Ik ben begonnen met borduren en later breien toen het zicht wat minder werd. Dat doe je eigenlijk op het gevoel.” Dan spreek ik Bertie den Hartog. Zij zegt: Het is altijd gezellig en we maken zeer diverse handwerken. We doen het voor goede doelen. Daarbij is het heel fijn als de mensen reageren met een bedankbriefje. Dat zijn altijd heel lieve brieven.” Dan zie ik Klaasje van Laar die al 25 jaar bij de Kandelaar is. Zij vervolgt: “Wat ik altijd heel leuk vind is dat ik mag meehelpen met de verkoop. De mensen pakken dan wat vast en dan zeg ik wel eens: Deze handdoeken zijn maar € 7,50 hoor, een bloemetje is duurder. En deze handdoeken gaan nog langer mee ook.
”Ina sluit af met de woorden: “Ik heb het altijd met plezier gedaan en ik hou van de dames. Het is eigenlijk een soort familie geworden.” We bladeren samen door de albums waar het begint bij de eerste oproep. Terug kijkend op 38 jaar drukte, plezier en omgaan met lieve hardwerkende dames is Ina dankbaar dat ze op deze manier heeft mogen bijdragen aan het samenzijn van onze wijkgemeente.
Arnold Middeldorp.